“Goedemorgen, ik wilde even weten hoe laat de officiele opening van de Per H?jholt tentoonstelling begint vanmiddag in de bibliotheek ?”
“Deze opening is alleen toegankelijk voor mensen die een speciale uitnodiging hebben ontvangen” zie de mevrouw van de bibliotheek op een ietwat bitse toon.
“Wat zegt u ? Maar in de krant stond dat het voor iedereen toegankelijk was ?”
“Nee hoor, een officiele uitnodiging, anders komt u er niet in” zei ze bars.
“Ja maar …” probeerde ik nog.
Tuut, tuut, tuut
Nu was dit toevallig iets waar ik al weken naar uit heb lopen kijken, en dat had deze mevrouw even in no time de grond in geboord. Dus ik al een paar uur in een heel slecht humeur wat mensen ingelicht die ik ook over deze tentoonstellingsopening had verteld, dat ze maar beter thuis konden blijven. We mochten er tenslotte toch niet in.
Na nog meer uren in een slechte bui, besloot ik nog eens iemand anders te gaan bellen bij de bibliotheek, je weet tenslotte nooit. Hier kreeg ik via email kontakt met de organisator van het geheel.
“Beste Ingrid, je bent van harte welkom vanmiddag bij de opening !”
Kijk … de zon begint er gewoon van te schijnen hier. En als ik die Truus tegenkom die ik vanmorgen aan de lijn had, trek ik haar achter d?r bureau vandaan !
Irritant is dat, als de bureacratie je in de weg zit :-( Maar de aanhoudster wint, zo blijkt maar weer. Hoe was met Per?
Met Per is het niet zo goed, hij was er niet zelf. Ene Steffen B. was er echter wel, en dat maakte een hoop goed.
Je kunt wel een boek gaan schrijven<-)