Vorige week was ik in Odense, en ik kan daar niet rondlopen zonder aan die 2 jongens te denken. Welke 2 jongens ? Nou die 2 jongens uit Odense die ik nooit meer terug heb kunnen vinden.
Het begon namelijk in april in Holstebro, waar ik een koncert bezocht van een niet terzake doende band. Al in de kantine kwam ik deze 2 aardige jongens tegen, ik herkende ze als zijnde fans, we hadden alledrie hetzelfde t-shirt aan. Het gesprek ging over hoe achterlijk men kan zijn, en hoe lang je bereid bent te reizen voor een goed koncert. Ik dacht indruk te maken : ?rhus – Holstebro – 100 km. Maar ik won het niet van ze, ze kwamen uit Odense, Odense – Holstebro – ik schat 170 km (minstens). We dronken samen een drankje, en stonden tijdens het koncert naast elkaar. Het was erg gezellig kan ik u zeggen.
Ik had, fotograafstuntelamateur als ik ben, natuurlijk mijn camera mee en ik heb redelijk wat foto?s genomen tijdens het koncert. Tegen het einde van het koncert begon ik wat te snotteren, niet omdat het koncert me emotioneel geraakt had, maar omdat ik een beetje (dacht ik toen nog) verkouden begon te worden. We spraken af nog even wat te drinken na het koncert. En daar, in het cafe in Holstebro, spraken we af dat ik ze wat foto?s zou sturen. Ik schreef het e-mail adres van een van de jongens op een papieren zakdoekje, en deed dat (let op!) terug in het pakje. We praatten nog even verder, en gingen toen op weg naar huis. De weg was tenslotte lang naar ?rhus, en nog langer naar Odense.
Nadat ik in de auto gestapt was op weg naar ?rhus, veranderde mijn lichte verkoudheid zich in een regelrechte griepaanval. Ik kon geen
honderd meter rijden zonder een zakdoek vol te snuiten. Ik had maar ??n pakje mee, het was donker, ik zat totaal verstopt en had tranende ogen en hoofdpijn. Ik was zo ziek als een hond. Toen ik eindelijk thuis aankwam, moest de auto afgeleverd worden bij het verhuurbedrijf met een volle tank. Ik reed langs het bezinestation, tankte, verzamelde Mac Donalds bekers, servetten en hamburgerpapiertjes en alle snotlappen in de auto, en smeet het geheel in de prullenbak bij de benzinetank.
Auto afgeleverd, naar huis gekomen op de een of andere manier (fiets?), in bed gestort. Midden in de nacht ging er ineens een flits door mijn hoofd, het zakdoekje met het e-mail adres lag nu volgesnoten in de prullenbak bij het benzinestation, bedolven onder afval van de mensen na mij en ver buiten fietsbereik.
Ik heb nog geprobeerd ze te vinden de 2 aardige jongens uit Odense, met oproepjes op verschillende fora, maar het mocht niet helpen. Ik heb ze nooit meer kunnen vinden.