Verwachtingsvol

Ik zit in de trein en zoef bijna geluidloos door het witte landschap. Het is mooi, nu waar de zon zelfs een beetje probeert door te komen en Vejle fjord een poedersuiker achtig aanzien geeft. Ik ben op weg naar huis na 2,5 verspilde uren aan een vergadering die slecht voorbereid was, en waar ik niks aan heb kunnen bijdragen.

Ik zit te denken of ik nog kerstkaarten na ga sturen. Geen enkele van mijn 17 verstuurde kaarten uit Mexico / Guatemala is ooit aangekomen. Waarschijnlijk liggen ze nog in de la bij het hotel waar ik ze heb afgegeven. En zijn er nu vele mensen die zich afvragen waarom ze dit jaar geen (kerst)kaart van mij hebben gekregen, terwijl zij mij er wel een gestuurd hebben.

Ik zit in de business coupe, laptop tegen laptop met mijn overbuurman, die al drie keer een slok heeft genomen van zijn een uur geleden al leeggedronken flesje water. De man naast mij is naar het toilet. Zijn flesje Carlsberg bronwater (met prik) is net op de grond gevallen. Ik raap het op en zet het weer op zijn tafeltje. Er komt een mevrouw een bakje koffie halen (dat is gratis als je bisnizz reist). Weer valt de fles bronwater op de grond. Nu raapt zij het op en zet het flesje terug. Ik begin al te glimlachen, want ik weet wat er gaat gebeuren, als die meneer in zijn nette pak terugkomt van het toilet, en zijn flesje (inmiddels goed geschudde) bronwater open gaat maken. Hij komt terug, en gaat weer zitten, pakt de krant in zijn ene hand, begint te lezen, en pakt met zijn andere hand de fles beet om hem open te gaan maken. Maar het artikel is te spannend, en hij zet de fles weer terug, terwijl hij zijn ogen niet van het artikel kan houden. Ik ben geduldig, we zijn inmiddels Vejle station genaderd. Wat het hoogtepunt van de dag had moeten worden, wordt een domper. Hij pakt zijn spullen, doet de fles in zijn tas en stapt uit in Vejle.  Damn !