Na een rij min of meer mainstream films, zag ik van de week in de onvolprezen Øst for Paradis artcinema : La Finestra di fronte, een italiaanse film. Het was al weer een tijdje geleden dat ik een italiaanse film zag.
Ik weet niet helemaal wat ik ervan vond. Ik vond hem wat langzaam, en misschien wat voor de hand liggend. Na 10 minuten weet je al hoe het allemaal in elkaar zit, en ik hou dan ook meer van films waar je als toeschouwer je hersenen moet gebruiken. Dus na het eerste kwartier had ik eigenlijk spijt dat ik hem was gaan zien. Maar na een half uur had de film me toch te pakken, en het verhaal zet je ook wel degelijk aan het denken.
Dus de film haalde 3 sterren, geen top10 film maar uiteindelijk ook zeker geen onaardige film. En het is weer eens wat anders dan een amerikaanse film.
Heb jij Leaving Las Vegas gezien? Wij hadden hem gehuurd, samen met Paycheck (die voor geen meter klopt) en Lost in Translation. We konden Leaving… niet uitkijken. Zo zwelgend, tergend traag. Bluhg.
Lost in Translation is ook best een beetje melodrama, maar is niet zo zwelgend weergegeven. Het camerawerk gaat sneller enzo. Die was fijn uit te kijken.