In Kopenhagen hadden ze ze nog wel !
Ik kocht er drie bij de Netto op N?rreport, niet wetende dat het daarvandaan nog een heel eind slepen was naar de Nederlandse Ambassade. Bij de ambassade moest ik ze bijna nog gebruiken om de mevrouw om te kopen die me te woord stond. Zij wist niets van de afspraak dat ik voor deze ene keer om 16.00 mocht komen omdat ik toch in Kopenhagen was, en wilde me eerst niet te woord staan. En nee ik had niets zwart op wit, ik had alleen een telefonische belofte van een ambassadejongen die er nu in ieder geval niet meer was.
De mevrouw was best boos, en kribbig bovendien. Of ik mijn oude paspoort bij me had. Had ik. Of ik de 350 kr. kontant bij me had, want betaalkaart wordt niet geaccepteerd. Had ik. Laatste mogelijkheid zag ik haar denken. Of ik een pasfoto bij me had ? Had ik ! Verblijfsvergunning ? Zelfs die had ik bij me. Toen gaf ze op. Ik vulde de formulieren in, betaalde, en bedankte haar voor de hulp. Ik wilde haar een emmertje voor de moeite geven maar deed dat niet. Het was al duur genoeg geweest.
Hopen we maar met z’n allen dat je wel genoten hebt of anders gaat genieten van je heerlijke vla.
Dergelijke emmertjes geef je niet weg. Oh, nee.
Had je dat emmertje niet boven haar hoofd kunnen omkeren?