Nee, dat doe je toch niet

Ik overnachtte in Sleep-in København, voor 15 Euro. Goedkoper vind je het waarschijnlijk niet, maar ik rekende erop dat ik zo moe zou zijn dat ik overal zou kunnen slapen. En slapen deed ik prima. Sleep in bestaat alleen in de zomer, want in werkelijkheid is dit gewoon een sporthal, waar ze hokjes gemaakt hebben waar 3 stapelbedden staan, met een gordijntje als deur. Ik had herrie verwacht en snorkende mensen, maar niets van dit al. Ik sliep prima in deze ietwat vreemde slaapgelegenheid.

We namen de sneltrein naar Valby, voor ons allerlaatste Grøn Koncert. Mijn telefoon ging.
Het was de deense radio.
“Of ik de Ingrid was van tv2fan.dk ?”
“Uhh ja ” (hoe komen ze aan mijn nummer dacht ik nog ?)
“Of ik naar het koncert in Valby kwam vandaag ?”
“Uhh ja, ik ben er onderweg naar toe”
“Of ik wist dat tv-2 speelde in Valby ?”
“Uh JA – dat was de hele reden van onze aanwezigheid.”
“Of ze me dan misschien live mochten interviewen, ik was tenslotte al naar meerdere tv-2 koncerten geweest, en ik was wel een echte tv-2 fan ? ”
“Uhh ja, ik ben wel een echte fan, en ok dan met dat interview.”

Een half uurtje later kwam de radio mevrouw met haar koptelefoon en microfoon naar onze tent.
Ze vroeg naar mijn tv-2 achtergrond, “want was ik niet hollander ?”
Uh ja, en ik gaf de korte versie van het verhaal : mijn deense taalleraar gaf mij een tv-2 cd, en daarna is het volledig uit de klauw gelopen. (da’s de hele korte versie).
Ze vroeg waarom Steffen Brandt altijd zo’n goede greep op zijn publiek heeft.
Daar kon ik uren over uitwijden (ik ben de 60 namelijk al lang en breed gepasseerd), dus een antwoord op die vraag was geen enkel probleem, ik hakkelde niet eens. Ik realiseerde me toen ook nog niet dat al mijn gebrabbel, live, op primetime de deense landsdekkende radio opgeslingerd werd, en dat er heeeeel veeeeel denen zijn die dat luisteren.

Toen vroeg ze of er nog iets speciaals gebeurde bij het koncert ?
“Ja ze spelen een nieuw nummer” zei ik zonder aarzeling.
“Oh, echt waar da’s interessant ! Vertel meer !”
Ik vertelde hoe het nummer heette en dat het nummer van het binnenkort uitkomende album is. En dat het natuurlijk een fantastisch nummer is, en affijn, ik hakkelde niet eens.
Ze vroeg me, en nu komt het, hoe goed ik het nummer kende …
Ik zei dat ik het nu een keer of 6 gehoord had, bij verschillende koncerten (het is nog niet op single uit en dus ook nog niet te horen op de radio), en dat het een echte hit is, met een makkelijk te onthouden refrein.
Ze vroeg me of ik een stukje wilde zingen. Of ik als fan de eer wilde hebben om op de deense radio, live, voor ik durf niet eens te bedenken hoeveel luisteraars, een wereld premiere te geven van het nieuwe tv-2 nummer.

En hier komt die vlaag van verstandsverbijstering om de hoek kijken, want ik deed het. Verstand op nul en blik op oneindig, ik kreeg het refrein er, ook hier zonder hakkelen, uit.
De mevrouw bedankte me glimlachend, en gaf me haar hoofdtelefoon.

Ik deed hem op en hoorde een mij maar al te bekende stem lachen. Aan de andere kant van de lijn zat Steffen Brandt, die in de radiostudio aan de andere kant van het veld zat mee te luisteren.

Dit was zo’n moment waar ik heel graag door zo’n grote robot uit War of the World tot een hoopje pulver gebombardeerd had willen worden …