Messenger is mijn redding in deze saaie tijden. De afgelopen uren heb ik de volgende mensen “gesproken”.
A. woont in Slovenie, en doet het zelfde werk als ik. Hij vroeg of ik Frans sprak, un petit peu antwoordde ik. Hij zocht naar een ander woord voor “avec” en ik kon hem niet helpen. Pardon my french A. More luck next time.
S. woont in de UK, en wij hadden het over The Constant Gardener (draait ie al in NL ?) en State Of Play. Waarom engelse acteurs anders zijn dan amerikaanse en waarom London best een leuke stad is.
G. zit hier slechts een paar deuren verderop, maar hij had nog een goeie voor de lijst. Hij wist niets over mijn lijst, hij spreekt geen nederlands, maar toevallig was het wel dat ie met deze op de proppen kwam:
If you wait too long to take the next step, you spend your life standing on one leg.
Good one.
En ik sprak S. S. woont in de US, en is ook geinficeerd met het Nighy virus. Af en toe stelen wij een half uurtje van onze werkgevers en kwijlen we gezamelijk even weg over Nighy, daarna kunnen we er weer tijden tegen. S. werkt als bibliotekaresse, en raadde mij aan Richard II van te voren even te lezen. Een goede tip, dat ga ik zeker doen, het wordt ook wel eens tijd voor mijn Shakespeare lees debuut.
Nighy is niet ons enige gespreksonderwerp, want geloof het of niet, maar S. gaat ook naar London, precies een week na mij, en gaat ook naar Kevin Spacey in the Old Vic. Hoe toevallig is dat ? Wij kennen elkaar totaal niet maar de improbaBILLity drive heeft ons een tijdje geleden aan elkaar gelinkt.
Wij gaan ook allebei naar het Theatre Museum. En aangezien wij nog vrij jong van geest zijn hebben we afgesproken dat ik ga proberen een kaart (o.i.d.) achter te laten, goed verstopt ergens in het museum, die zij dan de week erna gaat proberen te vinden. Ik dat hoop dat het gaat lukken. Een kaart met de post naar de US zou makkelijker zijn, ik weet het, maar dit is zoveel leuker.
Het internet is een wonderlijk medium.