Je moet wel een enorme loser zijn om de Wedding Crashers te gaan kijken vond ik van de week nog. Of je moet je ontzettend vervelen. Of vervelen is het juiste woord niet, je wilt even niet nadenken. Nou dat kan prima bij de Wedding Crashers.
Ik ben niet echt een fan van Owen Wilson. En afgezien daarvan heeft ie een hele vreemde neus. Nu kan ie daar verder niets aandoen, maar het leidt mijn aandacht af van de film waar ie in meespeelt. (Dat ging bij A Life Aquatic ook al helemaal mis). En ik ben ook geen fan van Vince Vaugh kwam ik achter. En Christopher Walken doet ook mee, en dat is ook verre van mijn lievelingsacteur. Een wat ongelukkige casting dus wat mij betreft.
Maar ondanks dat en de af en toe tenenkrommende platte humor, heb ik toch regelmatig moeten lachen om deze film. Misschien zegt dat meer over mijn zieke vorm van humor dan over de kwaliteit van de film, maar toch. Het verhaal is iets beter dan je in eerste instantie verwacht, of beter gezegd, er zit een soort verhaallijn in.
Maar ik ga hem u echt niet aanraden. Tenzij er echt niets beter draait en u even niet na wilt denken, dan wel. (vanaf nu gaat de sterren parade tot de 10). 5 sterren van de 10. Mede door het ontzettend mooie Sparks van Coldplay, een van de hoogtepunten van de film. En een goede warming up voor het Coldplay concert over een week.
Christopher Walken is fantastisch, maar niet in zo’n soort film.