(Ook) Mijn muziekgedrag is raar de laatste tijd. In korte periodes draai ik een zeer beperkt aantal nummers ongezond vaak, om dan in de volgende reeks nummers te vervallen. Een soort van short fix effect.
Dit weekend was het ook weer mis, ik hoorde 83(!) keer Jamie Cullum. En niet dat ik zijn nieuwe Catching Tales in zijn geheel draaide, nee – London Skies en I Only Have Eyes For You werden beide zo’n 41 keer gespeeld. De rest heb ik nog niet eens gehoord.
Ik ben het met u eens, dat Jamie misschien een ietwat branieschopperig typetje is, iets te smart misschien, maar tjonge wat een muzikant.
De 30. januari speelt ie in Aarhus, en ik heb dus maar een kaartje gekocht, aangezien ik zijn Twenty Something plaat ook al goed vond. Van het concert moet ik maar goed genieten, want daarna staan er 23 tv-2 koncerten op het programma. Ik denk dat die 23 koncerten me op de een of andere manier wel los kunnen weken van Aarhus.
Andere wordt-ik-nooit-moe-van (over de 100 keer gespeeld) nummers:
Billy Mack – Christmas Is All Around (231) (ik haat christmas)
Freaky Realistic – Koochie Ryder(164) (ik durf te wedden dat u er nog nooit van gehoord heeft)
James Blunt – You’re Beautiful (153)
Damien Rice – Cold Water (126)
Zero 7 – Somersault (119)
Tina Dico – One (107)
De ik-ga-naar-London-barometer staat vandaag op 90%.
Eigenlijk begrijp ik alleen die Damien Rice.
James Blunt vind ik echt het meest verschrikkelijke dat de platenmaatschappijen ons dit jaar aangedaan hebben. Echt, als morgen het vliegtuig met die koekie erin neerstort dan heeft ie eindelijk echt een reden om te huilen. Wat een gedrein. Nee, dan is Jamie Cullum nog minder erg. En die stond tot voor kort bovenaan mijn lijst van meest irritante muzieklulletjes.
Shit George, hoe maak ik dit weer goed. :-) Maar laten we zeggen dat ik niet geheel toerekeningsvatbaar ben op dit moment :-)
:-)
Komt wel weer goed toch?
Over kerstliedjes gesproken. Ik draai Jonah Lewie continu, het hele jaar door.
(Ik ben ook niet toerekeningsvatbaar)