“Wat is dat ?”
“Dit ? Oh, een viltstift.”
“Doet ie het nog ?”
“Uhm (krast tegen beter weten in op papiertje), nee niet echt meer geloof ik.”
“Waarom heb je hem dan nog liggen ?”
“Uhm, ja Steffen, heeft er ooit… handtekening – op een cd”
“Je bent nog gekker dan ik dacht. Hoe lang heb je die al liggen? ”
“Uhm, paar jaar ? …”
“Drie keer raden wat we er nu dus mee gaan doen ?”
“Uhm, weggooien…, ben ik bang ?”
“In de zak ermee, NU !”
Pfff, dit wordt een lang proces.
Hoe herkenbaar!
Als je eenmaal door dit stadium heen bent, wordt weggooien of niet meer bewaren veel makkelijker. Heerlijk.
Vroeger bewaarde ik van alles omdat ik het misschien nog eens nodig zou kunnen hebben. Sinds ik dat allemaal weggegooid heb, moest ik denk ik twee keer iets kopen omdat ik het niet ergens had liggen. Dat heeft me misschien 20 euro gekost maar dat is niets voor een huis zonder rotzooi.
het wordt makkelijker , na een tijdje is het bijna leuk , en dan omt er een periode waar je in een leeg huis woont
@Ejee : ik begin er al aardig doorrheen te komen, het is inderdaad een erg goed gevoel.
@Michel: toch niet helemaal leeg hoop ik ? Want dan heb ik hier nog wel wat voor je staan :-)
Did you actually throw out your “Steffen Brandt signed my CD” pen?? And you call yourself a fan??? ;-)
@Jakob – yes I did. But you should see my collection of tv-2 memorabilia.
And not a fan ? I am running their fanclub, and have seen them around 80 times live. Convinced ?