Ciao

In december doen ze hier elke morgen een spelletje op het werk, met kadootjes en een dobbelsteen, affijn u kent het waarschijnlijk wel, wie dubbel 6 gooit wint het kadootje. En dat dan 4 weken lang elke dag, tot het kerst is. Geforceerd leuk, en ik doe er dus echt niet aan mee, want ik kan niet geforceerd leuk zijn. En kollega’s die dan niet tegen hun verlies kunnen die zijn geforceerd niet leuk.

Maar dit keer bij de maandagmorgen vergadering, ik kwam te laat, waren ze nog aan het dobbelen. Ja kom en doe mee, zeiden ze enthousiast. De beker met dobbelstenen ging de tafel rond en degene die het eerst dubbel zes gooide won het kado.
Nee, ik doe niet mee aan die onzin wilde ik zeggen, zei dat niet, maar zei dat ik niet mee deed, al helemaal niet onder dwang. Dat laatste zei ik ook niet.
De beker ging rond, en kwam bij mij. Ik gaf hem ongebruikt door aan mijn buurman. Neeee Ingrid, kom op nou, niet zo flauw. Neeeee zei ik nog. Weeeeel zeiden ze.

Ik pakte de beker, schudde de dobbelstenen, keek de kring eens rond met mijn meest ongeinteresseerde blik en gooide op mijn allernonchalanst de dobbelstenen op tafel.

Dubbel zes.

Je had de gezichten moeten zien, dat was goud waard. En de volgende keer zullen ze het wel laten om me te vragen.

De prijs – een zak pasta – 5 kilo. Niet echt een kado voor een single, en die 5 kilo gaan we ook echt niet meeslepen naar London. Dus ik gaf de zak aan een kollega die vertelde dat ze al 20 jaar niets had gewonnen. Nou hier dan, eet smakelijk. Ciao.