Because Wembley associated with London (in my world that is), a one time only Dutch piece of text. Because it is such an original idea (spreading a book over 206 websites). And because I one day hope to get this far too (having written something decent). Here we go, here’s a chapter of Richard Osinga’s Wembley. (Read more about the Wembley project)
De sigarenman rookt een pijp. De zoete geur herinnert me aan hete marktdagen met Manu. We slenterden rond langs de kraampjes en bleven hangen bij de suikerrietverkoper. Hij wenkte ons en deed het afval voor ons in een plastic zak. We aten de pulp van de uitgeperste stengels suikerriet. Ze was droog en harig, maar zweemde nog naar het zoete sap.
Alles herinnert me aan mijn stad. Ik kan geen aangereden huisdier zien dat aan de rand van de weg ligt te wachten op de dood, zonder met heimwee te denken aan thuis.
Ik wijs naar de krasloten. Hij scheurt een lot van de rol. Ik leg het geld neer en pak het lot. We wisselen geen woord.
Ik bekijk het gekleurde stuk papier. Ik kan de volgorde kiezen waarin ik de vakjes open kras, maar dat verandert niets aan de uitkomst. Je krast en je krast en je wint niets.