Point of no return

Right in the Eye
Look into my Eye

Today I signed some very important papers. They are going to sell my flat. “They” are expensive real estate people, and I know I can save some money selling it myself. But I think I have enough things bouncing around in my mind already, so let them handle it. And if they sell it for the price they have given me, I am one lucky potatoe, and they deserve the salary I have to pay them.

So here we go again – full speed ahead into an exiting time, where the question “Will they be able to sell it in 74 days” will pop up regulary. I have decided not to worry about it the next few weeks. Not yet. No use.

There isn’t really a way back now, there is only one direction and that is London. And even though there still is a very long list of things to take care of, I am so looking forward to this adventure. There is no doubt whatsoever left in my mind. I am going to do this.

All this moving is, apart from being a lot of hassle everytime, also bad for my christmascards. I have only received 2 until now, and I am afraid that others are arriving at wrong addresses. But hey, you can’t have it all.

Wood Green (Zone 3, Piccadilly line)

Bebabalula  Steffen
Bloody Hell (zei Ron in Harry Potter) ! Ik heb een enorme behoefte om even naar buiten te rennen en even heel hard te schreeuwen. Soms gaan dingen zo snel dat zelfs ik ze niet bij kan houden. Hier zijn 3 dingen die mij even gek maakten vandaag. Gek, zoals gek hoort te zijn, goed gek, lekker gek.

1. Een paar van mijn tv-2 foto’s komen mee in een boek. Er is zelfs een aardige kans dat een van de foto’s op de cover van het boek komt. Als dat geen mooie afsluiting van mijn tv-2 fan karriere is, dan weet ik het niet meer. Al geef ik meteen toe dat ik ze met pijn in mijn hart zal verlaten. Maar een popband is niet genoeg om mij in Århus te houden, hoe cool ze dan ook mogen zijn.

2. Ik sprak mijn makelaar vandaag. Als ik de makelaar 7200 Euri betaal dan denken ze dat ze mijn flat met een giga winst kunnen verkopen (mijn flat is net officieel gewaardeerd/getaxeerd). And I mean giga. Het is een van de grootste makelaars in Århus, gespecialiseerd in flats, ze kennen dus de markt in de stad, en ze kennen de prijzen. En ik woon er pas sinds juli. Geld maakt niet gelukkig, maar het maakt overleven in London misschien wat makkelijker in het begin. Vooral zonder baan. De vraag is – ga ik de makelaar sponsoren, of ga ik het zelf proberen te verkopen… Decisions, decisions.

3. Talking about London : ik heb een uitvalsbasis gevonden. Een kamer in een huis in Wood Green, North London, Zone 3 Picadilly Line (mocht u toevallig in de buurt zijn met de tube). Ik kan de kamer de hele maand maart huren, en een week of misschien 2 in februari. Van daaruit kan ik dan op zoek naar meer permanente woonruimte (ik wil naar Zone 2!), en een niet onbelangrijk detail : een baan.

Het niet hebben van een baan geeft me slapeloze nachten, en stuiterballen in mijn hoofd. Maar een dag als vandaag – Somebody Up There Must Like Me, a little bit.

Ploink

Heeft u wel eens geprobeerd een CV te schrijven terwijl er 250.000 stuiterballen door je hoofd heen stuiteren ? Da’s bijna onmogelijk kan ik u vertellen. En alsof de duivel er mee speelt, kwam de directeur net ook nog even binnen lopen – maar ik kon het net redden met alt tab. En hij hield een praatje over de spannende dingen die we volgend jaar allemaal gaan doen. Ik heb hem maar even in de waan gelaten.

Morgen ga ik met de makelaar praten over de verkoop van mijn flat. Ik heb een hoop meuk te koop gezet, en wat niet verkocht wordt gaat door naar de Rode Kruis winkels.
En ik heb een (shortterm) kamerverhuurder in London gecontact voor een week (misschien 2) in februari en de maand maart. Ik heb er nog niets van gehoord, en misschien is het allang verhuurd, maar mocht dat lukken, heb ik in ieder geval een uitvalsbasis voor het zoeken naar baan en meer permanente woonruimte in London city.

En verder is BBC Prime net begonnen met het herhalen van The Office, that’s what I call excellent timing. Wat een heerlijke serie. (En Gareth’s website is hilarisch)

I’m broke but I’m happy
I’m poor but I’m kind
I’m short but I’m healthy, yeah
I’m high but I’m grounded
I’m sane but I’m overwhelmed
I’m lost but I’m hopeful baby
What it all comes down to
Is that everything’s gonna be fine fine fine
I’ve got one hand in my pocket
And the other one is giving a high five
(alanis morissette)

London plans v2.0

The Name is Bond Street
Ik heb mijn London plannen wat bijgesteld, en geupgrade naar versie 2. De grootste wijziging is de volgende :
Ik ga mijn flat niet verhuren, ik ga hem verkopen. Als je iets doet, dan maar meteen rigoreus, niet dat slappe gedoe met een reddingslijn naar Denemarken openhouden – mocht het allemaal mis gaan in London.

Voordelen:

  • geen zorgen over huurders die mijn appartement langzaam in een gigantische vuilnisbelt veranderen
  • geen zorgen over het niet betalen van de huur door huurders
  • ik kan mijn flat met flinke winst verkopen, waardoor ik pas na een paar maanden in London blut en dakloos wordt, in plaats van al in de allereerste maand (mocht ik geen baan kunnen vinden)
  • absolute vrijheid! Mijn laptop, mijn Bill DVD’s, en mijn kleding – meer heb ik niet nodig. En bevalt London niet (natuurlijk bevalt het wel, maar in het ongeloofwaardige scenario dat het niet mocht bevallen) dan kan ik meteen doorstarten en aan de obligatorische wereldreis beginnen.

Nadeel:

  • er is niet direct een weg terug naar Denemarken. (So what – ik ben klaar met Denemarken.)
  • ik moet al mijn rotzooi gaan verkopen, opruimen, weggooien. (So what – het zal eens tijd worden)
  • versie 2.0 is nog spannender dan v1.0 (So what – uhm ja spannend dus)

V 2.0 is spannender maar ik geloof ook dat het meer rust geeft.

PS. Haakt u af als ik binnenkort in het engels ga schrijven ipv. in het Nederlands ?


I know so many
Places in the world
I follow the sun
In my silver plane

Universal traveller
Universal traveller

Trust fills everywhere
At home tomorrow
Is a brand new day
Let’s go somewhere else

Universal traveller
Universal traveller

(Air)

CU London

Voor je het weet is het zondag en ben je zo langzamerhand op weg naar het vliegveld. Het regent.

Ik bezocht het Science Museum, een gigantisch museum wat je niet in 2 uur kunt zien, en dus moet ik een keer terug. Maar wel de moeite waard, vooral voor nerds en wetenschap geinteresseerden. Ik moet echt verder gaan lezen in Bill Brysons a History About Nearly Everything. Als bonus was er uitverkoop in Hitchhikers Guide rotzooi, dus het t-shirt met ” WannaSeeMySpaceship” gaat mee terug naar Denemarken. (Een handdoek had ik natuurlijk bij me Yak!) Erg jammer dat de Hitchhikers Exhibition al gesloten was.

Ik tubede door naar Tate Modern voor een trip naar het Restaurant ( at the end of the Universe), maar op de 1. etage sloeg de vermoeidheid toe. Ik haalde het niet, liep in plaats daarvan de mooie Millenium Bridge over, terug naar het metrostation en Picadilly Circus. Hier gebruikte ik mijn laatste ponden aan een Empire blad en wat kaarten. En een boek : How to Write A Filmscript in 21 Days. Niet dat ik ooit een script ga schrijven, of misschien wel, maar dat script blijft achter gesloten deuren. Maar het boek is erg inspirerend.

Ik had nog zoveel andere boeken kunnen kopen, maar hield me in. Eerst maar eens opruimen in mijn huidige boekenkast. Ik kocht geen enkele film. DVD’s online kopen is goedkoper, en de wat mindere mainstream Bill films waren niet te vinden.

En dus ben ik zo langzamerhand op weg naar het vliegveld. Weg van de stad die mij wel aanstaat. De queue cultuur, de metro, de beleefdheid, de tientallen bioscopen, de tientallen theaters en de duizenden andere mogelijkheden. Ik moet binnenkort eens met mijn bank gaan praten.

CU London. Nee, CU soon London.

Mission Accomplished

Na mijn al te positieve kommentaar over de Tube gisteren, ging het vandaag mis. Een deel van de Central Line viel uit, en de Central Line was de lijn naar de BBC television studios. Er werden bussen in gezet, maar in plaats van een stop naast de studios werd het een stop er ver vandaan. En een stop veel te laat, ik heb nog geprobeerd het te vinden, maar toen ik het, al een half uur te laat voor het begin van de rondleiding nog niet kon vinden gaf ik het op. Zie hier het nadeel van het van tevoren betalen van een toegangskaartje.

Maar na een erg goede dag gisteren was dit niet genoeg om mijn weekend te verpesten. In plaats daarvan ging ik door naar Covent Garden, wat ik een van de gezelligste gebieden vond tot nu toe. En bezocht het Theatre Museum (2 minuten want het was errug saai) en verstopte mijn kaart voor S. die volgende week in London is. De kaart ligt onder een dikke stapel boeken (de saaiste die ik kon vinden) in de shop, en ik ben benieuwd of ie er nog ligt volgende week.

Ik zag ook Wallace & Grommit, en die is erg aan te bevelen. Erg grappig en prachtig gemaakt, geschikt voor alle leeftijden. Ik zag hem in the Empire bioscoop op Leicester Square, waar normaalgesproken de rode loper film premiere evenementen plaatsvinden. Vandaag was het er rustig, maar grote sterren hebben voor mij de trappen van het theater betreden. Ik vond hier ook het beste aanbod voor filmfreaks : betaal 40 gulden per maand, en zie alle films die je wilt zien. Dat kan ze wel eens geld gaan kosten binnenkort.

Vermaakt u zich nog een beetje ?

Richard II in Old Vic

Kevin Spacey - Richard II Ik kocht het kaartje enkel en alleen voor Kevin Spacey, wist bijna niets van Shakespeare en al helemaal niets van Richard II. Ik las het stuk in het engels, maar het oude engels was zo moeilijk te volgen dat ik opgaf. Ik vreesde er niet veel van te kunnen volgen.

Maar dat viel allemaal erg mee. Het was gedeeltelijk in het oud engels, maar met uiterste concentratie was het goed te volgen. Kevin begon in een prachtig paars fluwelen koningdracht met kroon en juwelen, maar dat werd al snel omgewisseld voor moderne Armani pakkken. (Kevin in een suit, je zag de damesharten smelten). Het verhaal speelde ook in een moderne setting met een prachtig decor, en moderne zaken als mobieltelefoons en lcd schermen.

En langzaam werd ik het verhaal in getrokken. Hoofdzakelijk door het fantastisch acteerwerk van vooral Kevin Spacey. Ik vind hem magisch in bijna al zijn speelfilms. En hier stond ie, in levende lijve op nog geen 6 meter af stand van mij op het podium. Surreal but nice !

En theater is anders dan film, het moet in een keer goed, en het is meer intens. Afgezien van Kevin was Richard II ook een aangrijpend stuk, en dus echt aan te bevelen. Spacey speelt tot eind november, en komt terug in een nieuw stuk in Old Vic in het najaar van 2006. Ik kijk er nu al naar uit. Kevin is cool.

Ik vermaak me hier meer dan uitstekend.

London Live

Het tv-2 koncert gisteren was niet onaardig, maar Blue Orange in een obscuur kamertje maakte zoveel meer indruk. De Londonse underground is de beste uitvinding, echt fantastisch ik heb nog niet langer dan 3 minuten op een trein hoeven wachten. Het hotel is nog verder vergaan dan de vorige keer, maar who cares als het aan het Picadilly Circus ligt en het zo goedkoop is. En maar goed dat ik geen “big towel kind of girl” ben … want ze zijn klein.

Kwa prijzen, de prijzen zijn hier of lager of hetzelfde als in Denemarken. Boeken en DVD’s zijn veel goedkoper zelfs. En boeken en DVD shops zijn dan ook uiterst gevaarlijk voor mensen met creditcards.

Vanavond staat Kevin Spacey op het programma. Morgen een rondleiding bij de BBC television studios. Ik wil nog thee drinken op de bovenverdieping van Tate Modern, naar het Science Museum en en ik wil nog minstens 1 keer naar de bioscoop. Waarom heb ik niet gewoon een week geboekt.

The Girl absolutely loves London. Het wordt serieus nu. Seriously scary.

Blue Orange

Blue Orange - Bill NighyI send them a mail about a month ago, with the request to get access. I didn’t actually expect them to give tourists access. But a few days later I got an email back from them, with an official invitation, they had made a reservation for me on Friday the 4th of November at 10.15. I had to meet up at their reception with my passport and the invitation. And so I took the tube.

At the gate I pushed a button, and the loudspeaker asked me for my name. I answered and cringled myself through the turning fence. I followed the arrows to “reception”. I went up the stairs and presented myself with the man behind the glass window. I gave him my passport and invitation, and wrote my name on the visitor list. I got a visitor pass which I clipped on to my jeans. A man walked with me showing me the way. We walked through a long corridor, and I had to use my visitor pass to open the first door. We walked on and ended in front of door number 2, which I again opened with my magical pass. The man was leaving me now, telling me I should walk to the end of the corridor where someone would be waiting for me.

I walked through the long corridor and ended in a space where a man behind a pc welcomed me.
I gave him my magical pass, and got a form I had to fill out. I did just that, and I now got a daypass. Pfew, so far so good.

The man behind the pc walked to the cupboard and came back with the materials I had reserved. I was guided to a small seperate room, I got a set of headphones, and was seated behind a tv and a video machine. It did feel like entering Ford Knox, but after all the checks, double checks and forms I was now ready for the thing I came for.

I enjoyed 1 hour and 50 minutes of Blue / Orange, I laughed quite a lot, and it was all for free.

This was also English bureaucracy in a nutshell, but it was completely worth it. Bill was fantastic.

What happens now is what happens

Een week of 3 geleden designde ik mijn eerste t-shirt voor het London koncert. Ik ging langs de drukker praatte wat over prijzen en kwaliteit, en bestelde en tot mijn grote verbazing is het nu uitverkocht (45 stuks). Er lopen straks dus 45 maloten in mijn t-shirt rond in London. Al het werk met de fanklub overtuigd me er alleen nog maar meer van dat ik ander werk moet zoeken. De verantwoording voor de bijna 400 leden bevalt me prima, en al het georganiseer gaat me goed af.

Ook begrijp ik nu het concept midlife crisis. Na 20 jaar werken vraag je je af of je de komende 20 jaar ook nog dit zelfde werk wilt doen. Ik kom er nu pas achter dat het antwoord wat mij betreft nee is. Ik wil dit niet nog 20 jaar doen. En het is ook erg de vraag of ik de komende 20 jaar in Aarhus wil blijven wonen. Ik denk het eigenlijk niet. Aarhus lijkt plotseling te klein.

Read More